hiçbir yere ait hissetmemek

ruhumun bile bu vücuta ait olmadığını hissediyorum

boşlukta olduğunu hissedersin hayatını sorgularsın bu dünyada niçin var olduğunu bilemezsin birine ait olmayı çabalarsın ilk zamanlar herşey güzel gibi gelir sonra zaman geçtikçe oraya ait olmadığını anlarsın bu seni daha çok yıpratır hayat böyle uzar gider ta ki sen gerçek yerini bulana kadar

içinde bulunduğum durum alıp başımı gidesim var

insanı bu dünyaya gelme sebebini sorgulattırır ne ölmek istersin ne de yaşamak boktan bir çizgi üzerinde yaşayıp gidersin

bu duyguyu öyle benimsedim ki bir yere ait hissettiğim an buharlaşıp yok olacağım sanki. henüz 9 yaşındayken evden ayrıldım. yalnızlığı dibine kadar yaşadığım dönemler oldu. artık yalnızca düzene girmiş bir hayatım olsun istiyorum. "nerede yaşıyorsun" sorusuna verebilecek bir cevabım olsun istiyorum. sahip olduğum her şeyin yalnızca bir valize sığmamasını istiyorum. konacak bir dal bulamamış bir kuş gibi hissediyorum. ben bu histen çok yoruldum. rüzgara kapılmış saman çöpü gibi savrulmaktan yoruldum..

öğrenciyken hissedilen yegane duygudur. ailenin yanına gitsen,kopmuş gitmişsin sana ait değil sanki o şehir,o ev, o yatak.. okuduğun yere gelsen yine aynı his.. ait olmayı isteyipte olamamak kadar kötüsü olmasa gerek..

Sanırım bu duyguyu bir insanla sil baştan yeni bir hayata başlayınca yeneceğim. Ne yaşadığım ne okuduğum şehirler bana bir aitlik hissi yaşatmadı. Gerçi bazen sanki dünyanın hiçbir yerine ait değilmişim nereye gidersem gideyim bu eksikliği hep hissedecekmişim gibi geliyor neyse hayırlısı.

İnsanı huzursuz eden , içten içe kemiren bı duygu. Yaşadığım eve ait hissetmiyorum. Bu bana biraz hiçlik yaşatıyor aslında. Çaresiz hissediyorum. Buraya da ait değilsem neresi diye düşünüyor insan. Kendimi bı yere ait değil de o yerlerin hepsinin benim yolum olduğunu dusunmeye başladım. Bu yoldaki duraklar.. yoksa insan başa cikamiyor bu duyguyla

tüm yolları tek başıma yürüdüm, beni avutabilecek tek bir ev yok..

Kendine bile

İntihar duygusunu besleyen hislerden birisidir.

Odamı,evimi geçtim bazen sahilde yürüyüş yaparken gökyüzüne baktığımda da aynı his oluşuyor. Sanki bu koca dünyada bir ben fazlalıkmışım gibi

34 yaşına geldim hâlâ bu duyguyla cebellesiyorum.Bu zamana dek kaç şehir değiştirdim,kaç ev degistirdiysem yok olmuyor benimseyemiyorum ait hissedemiyorum hiçbir yere (kedim hariç)Çocuklukta temel güven duygusu asilanmayan çocuklarda oluşuyor büyüyünce bu his.Velhasil kelam 0-1 yaşlar arası önemli sevgili dostlar yoksa benim gibi micarsiniz bir oraya bir buraya ...

Balkondan aşağı sarktığımda içimde beliren kendimi atmak isteği ile beraber beliren his . Sanırım dünya artık benim evim değil.

varoluş sancısı hariç, nereli olduğunu bilememek ve birilerinin de bunu sana asla söylememesiyle alakalıdır. kimlik çatışması gibi düşünün bunu. zira; (#4243698)

İstanbula gittim olmadı Tekirdağa gittim olmadı bugün evime döndüm yine olmadı. İçimdeki o aidiyetsizlik hissi devam ediyor. Ben ne yapacağımı nasıl davranacağımı şaşırdım. Çok yoruldum arkadaşlar, bu aidiyetsizlikten, sürekli kaybetmekten, mutsuzluktan ve huzursuzluktan çok yoruldum. Bu hisler beni yiyip bitiriyor. Kimseye belli etmiyorum ama ben iyi değilim bugün bunu anladım. Ne yapsam memnuniyetsizlik hissi devam ediyor. Nefes almak dahi çok güç geliyor artık. Galiba kendi kabuğuma çekilip bitişimi izlemek en güzeli. Aksini yapacak gücüm kalmadı..